Παν΄στις σκεπες που ροδιζαν στο λιογερμα, τα δειλια Ενας μικρος Αποσπερειτης τραγουδαει μοναχός. Τι κι αν στη γειτονια παρεα εχει αστρα, χιλια Μοναχος...κι ως τη θαλασσα δες, φτανει ο αχος Θυμαμαι ακομα αμυδρα σαν που΄λεγε η γιαγια μου, τα βραδια για να κοιμηθω τουτο το παραμυθι, στ΄ Αποσπερειτη την αυλη κρυβονται τα φιλια μου, εκει που ζωντανευουνε της νυχτας ολοι οι μυθοι. Καθε που ερωτευεται στον κοσμο ενας μονος. και κλεβει ενα '' σ΄αγαπω'' στων λεξεων τη Βαβελ, χανεται απ΄το δρομο μας ενας ακομη πονος, και τ΄αστρα στροβιλιζονται ψηλα σαν Καρουσελ. Και΄ κει στη μεση, πιο λαμπρος απ΄ολα, ο Αποσπερειτης, ..ως να΄ρθει το ξημερωμα παντα θα τρεμοπαιζει, Για να τον δει η κοπελια να φεγγει στην αυλη της, και να γεννησει ερωτα.. γι΄αυτον, που ο αυλος του παιζει.. --Τα αστρα, παντα να κοιτας, και τον Αποσπερειτη--, μου΄λεγε,.. σαν χανομουνα στη χωρα του Μορφεα, --Γιατι οσο ακομα θα αγαπας θα΄χει ζωη το σπιτι, και θα χορευουν οι εννοιες σου στη λυρα του Ορφεα---. Μα τωρα πια οι ανθρωποι στα αστρα δεν μιλανε, κι ο Αποσπερειτης μονος του σαν φως θαμπο, που σβηνει. Μοναχα στεκουν σκυνθρωποι και βηματα μετρανε, σαν τα μελισσια οι χαρες, και φευγουνε σε σμηνη. ..Θαρρω μονος απομεινα, εγω κι ο Αποσπερειτης τους ερωτες μου σαν παλια να δειχνω με καμαρι, κι αυτος..ακομα μια φορα.. σαν απιαστος αλητης, Δωρο.. με το τραγουδι του γητευει το φεγγαρι.
ΓΕΙΑ ΘΑΝΑΣΗ.ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΟΥ ΣΠΙΤΙ.ΩΡΑΙΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΦΤΙΑΞΕΙ.Μ' ΑΡΕΣΕΙ Η ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ ΣΟΥ.ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΑ, ΣΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ. ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Φίλε Θανάση μου δίνεις μεγάλη χαρά! Χίλια ευχαριστώ αδελφέ μου!